نومنطقه گرایی درسیاست خارجی ایران

سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران عرصة تناوب میان­­منطقه­گرایی و بین­المللی­گرایی بوده است. در این میان، نومنطقه­گرایی رویکردی نوین در سیاست خارجی برای برقراری پیوند میان­­منطقه­گرایی و چندجانبه­گرایی­بین­المللی با توجّه به ویژگی­های عصر جهانی­شدن است. بر این اساس، مقاله حاضر معتقد است تقویّت روابط درون­منطقه­ای و سپس مناسبات میان­منطقه­ای می­تواند زمینه­ساز اتخاذ سیاست نومنطقه­گرایی در فرآیند جهانی شدن باشد. این مقاله با اتّخاذ نوکارکردگرایی به عنوان چارچوب نظری تحقیق، منطقه­گرایی موفق را پیش شرطی برای اتّخاذ سیاست نومنطقه­گرا می­داند و ضمن بررسی ظرفیّت­ها و دستاوردهای جمهوری اسلامی ایران در حوزه منطقه­گرایی و ارتباطات فرامنطقه­ای به تبیین راهکارهای تقویّت ظرفیّت­ها و دستاوردهای نومنطقه­گرایی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران  پرداخته است. در پاسخ به این سؤال که راهکارهای تقویّت و ارتقای منطقه­گرایی نوین در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران چیست؟ مقاله حاضر به تبیین تعاملات میان­منطقه­ای در عصر جهانی شدن به عنوان زمینه­ساز               تقویّت و ارتقای رویکرد نومنطقه­گرا در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران پرداخته است